Τελικά κάνει ή δεν κάνει για τον Αρη ο Μάντζιος;

Οι αρχαίοι με τα… κιλά σοφίας που διέθεταν δεν έλεγαν τυχαία ότι «παν μέτρον άριστον». Μεγάλη κουβέντα που βρίσκει εφαρμογή σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Μεγάλη υπόθεση επίσης να υπάρχει στην καθημερινότητά μας και να ορίζει τις αντιδράσεις μας. Πού θέλω να καταλήξω. Διαβάζω από την Κυριακή το βράδυ, μετά το διπλό στην Τούμπα διθυραμβικά σχόλια για τον Άκη Μάντζιο και την τακτική του. Ύμνους για την προπονητική του ευφυΐα. Ότι πήρε το πορτοφόλι του συναδέλφου του στην άκρη του έτερου πάγκου. Ώπα λίγο, γιατί κινδυνεύουμε να…χάσουμε την μπάλα.

Πώς γίνεται από εβδομάδα σε εβδομάδα, από παιχνίδι σε παιχνίδι ο προπονητής του Άρη να αλλάζει ταμπέλες σαν τα πουκάμισα. Τη μια να είναι αρχιτέκτονας, την άλλη… λίγος για τον πάγκο της ομάδας της Θεσσαλονίκης. Κανένα μέτρο που λέγαμε πιο πάνω. Η άσπρο ή μαύρο. Καμία μέση κατάσταση. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Αποκλείστηκε ο Άρης πρόωρα από την Αστάνα και έπρεπε να φύγει. Λες και έφταιγε αυτός που πήγε η ομάδα να δώσει τα δυο αυτά παιχνίδια… γυμνή από λύσεις σε συγκεκριμένες θέσεις. Φέρνει ισοπαλία με τον ΟΦΗ, κάνει ήττα από τον Ιωνικό και «γκέλα» με τον Απόλλωνα, όχι μόνο τον… έφυγαν αλλά παρέλασαν και μια σειρά από ονόματα διαδόχων του στον κιτρινόμαυρο πάγκο.

Προς θεού δεν λέω ότι δεν πρέπει να υπόκειται σε καμία κριτική και να αντιμετωπίζεται ως ιερή αγελάδα που διαθέτει το αλάθητο του Πάπα. Είναι προπονητής σε μια μεγάλη ομάδα και θα δέχεται τα βέλη της κριτικής στις… στραβές. Το ξέρει και ο ίδιος νομίζω. Δεν μπορεί να θεωρεί ότι θα χάνει με το ντροπιαστικό 0-5 από τον ΠΑΣ στο γήπεδό του και θα του χτυπάνε φιλικά την πλάτη όπως γίνεται στην Αγγλία. Έχει και ο ίδιος ευθύνη και είναι ο μοναδικός που έχει ζητήσει δυο φορές συγγνώμη. Το έκανε και μετά το διπλό στην Τούμπα γιατί αντιλαμβάνεται τον ρόλο του στην ομάδα της οποίας έχει φορέσει και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Τη στεναχώρια που προκάλεσε.

Θεωρώ όμως άδικη και υπερβολική την ισοπέδωση. Την εύκολη κριτική. Να είναι πάντα το εξιλαστήριο θύμα επειδή δεν είναι Ισπανός ή λάτιν και δεν είχε κοουτσάρει μεγάλη ομάδα πριν αναλάβει τον Άρη. Ο Καρυπίδης του έδωσε την ευκαιρία της καριέρας του και έχω την εντύπωση ότι τιμάει την εμπιστοσύνη του καθημερινά. Δίχως φανφάρες και μεγαλόσχημες δηλώσεις. Με σκληρή δουλειά, σεβασμό στο club και έχοντας να διαχειριστεί προβλήματα σε διάφορους τομείς και ένα νοσηρό περιβάλλον στο ελληνικό πρωτάθλημα στο οποίο δεν αρέσει που ο Άρης έχει σηκώσει κεφάλι και δεν … υποκλίνεται. Εκτός και αν νομίζετε ότι όλα στον Άρη είναι αγγελικά πλασμένα. Πέρσι το ποδόσφαιρο που έπαιξε ο Άρης στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν αποθεώθηκε από ειδικούς και μη. Κατέλαβε την 3η θέση όντας δεύτερος λίγες στροφές πριν το φινάλε, στην πιο καλή σεζόν των τελευταίων 40 ετών, έκανε ρεκόρ εκτός έδρας νικών και δεν ξέρω εγώ πια άλλα ρεκόρ.

Φέτος με κάποιες εξαιρέσεις (κραυγαλέα περίπτωση το κάζο από τα Γιάννενα) μέχρι να έρθει η ομάδα στα μέτρα του προπονητή της, πάλι ο Άρης συγκαταλέγεται στις ομάδες που παίζουν κάτι. Που έχουν ένα πλάνο. Μια φιλοσοφία. Αρχή, μέση και τέλος. Έχει φυσικά και ανορθογραφίες. Ποια ομάδα όμως δεν έχει; Και στο φινάλε μετά από δέκα αγωνιστικές ο Άρης του Άκη Μάντζιου έχει κατακτήσει 20 βαθμούς στο χορτάρι και είναι στη 3η θέση. Η μήπως φταίει και για το -6 ο έλληνας τεχνικός;

Δεν τα γράφω όλα αυτά επειδή κέρδισε στην Τούμπα. Ένα ματς πρωταθλήματος ήταν και τίποτα παραπάνω. Τρεις βαθμούς έδωσε, όχι τρόπαιο. Στους 14 μήνες όμως που βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας έχει αποδείξει ότι δεν του κάνει χάρη κανείς. Δουλεύει με αξιοπρέπεια και χωρίς τις παροχές, την αβάντα και την προστασία συναδέλφων του σε άλλους πάγκους, όπως χθες καλή ώρα ο Λουτσέσκου. Με τα λάθη και τις παραλείψεις του, έχει μια ομάδα που και φέτος θα παλέψει για να υλοποιήσει τους στόχους της.